آلبوم سماع

آلبوم سماع

آلبوم سماع مجموعه مقام‌های مجلسی (باستانی) ساز تنبور به نوازدگی امرالله شاه‌ابراهیمی است که انتشارات ماهور به سال ۱۳۷۹ آن را منتشر کرد. این آلبوم تنها اثری است که با کیفیتی مناسب از پیر دیر تنبور، امرالله شاه‌ابراهیمی به یادگار باقی ماند. این آلبوم شامل ۱۳ قطعه مقام باستانی تنبور است و برخی با کلام و برخی بدون کلام است.

پیرامون آلبوم سماع

آلبوم یکی از مجموعه آلبوم‌هایی است که به موسیقی نواحی ایران و به‌طور مشخص موسیقی صحنه کرمانشاه اختصاص دارد. در این اثر امرالله شاه‌ابراهیمی به عنوان یک مقام‌دان کوشید میراثی که به او رسیده‌بود را برای تنبورنوازان ثبت و ضبط نماید. در این راستا محمدرضا درویشی، موسیقی‌دان به‌نام، نیز به او کمک شایان توجهی نمود. برای همین این آلبوم برای تنبورنوازان بسیار مفید است. قطعات این آلبوم عبارتند از:

متن دفترچه‌ی سی دی، نوشته‌ی محمدرضا درویشی، به معرفی مقام های باستانی، ساز تنبور و نوازنده ی این مجموعه می پردازد. در بخشی از این متن آمده است:«بخش مهم و قابل  توجهی از موسیقی منطقه ی کرمانشاهان مجموعه ای در حدود ۱۴ تا ۲۰ مقام مختلف است که به مقام های باستانی (مجلسی) معروف است. کاربرد این عنوان ها در رابطه با ایجاد تمایز میان این بخش از مقام ها و مقام های دینی و مذهبی معنا می یابد.»

پیرامون مولفان اثر

در تنظیم «آلبوم سماع» سید امرالله شاه‌ابراهیمی و محمد رضا درویشی مشارکت کردند. محمدرضا درویشی (زاده ۲۵ مهر ۱۳۳۴ در شیراز) آهنگ‌ساز، پژوهشگر موسیقی و مؤلف دائرهالمعارف سازهای ایران است. وی در سال ۱۳۵۷ در رشته آهنگسازی از دانشکده هنرهای زیبای تهران فارغ‌التحصیل شد. او علاوه بر آهنگسازی، از بیست سال پیش پژوهش در موسیقی نواحی مختلف را با سفر به شهرها و روستاهای ایران آغاز کرد.

«سید امرالله شاه‌ابراهیمی» متولد شهر صحنه، نامی ترین استاد تنبورنوازی معاصر است. او تنبور را از پدرش «سید لطف الله»، تار و سه تار را از «سید احمد اعتضادی» شاگرد «غلامحسین درویش» فرا گرفت و بر ردیف موسیقی سنتی ایران تسلط پیدا کرد. به همت او تنبور از انزوای چند صد ساله بیرون آمد و به مجامع هنری و بین المللی راه یافت. بیشتر تنبور نوازان مشهور حال حاضر یا مستقیماً شاگرد او بودند یا از طریق شاگردان او به جمع تنبورنوازان پیوستند. او در دهه پنجاه با تشویق «وزارت فرهنگ و هنر» نسبت به دایر نمودن کلاس رسمی تنبور در شهر صحنه اقدام کرد. سپس با شاگردانش اولین «گروه تنبور نوازان» معاصر را تشکیل داد.