مقام بابافقیه

مقام بابافقیه یکی از هفتاد و دو مقام کلام حقانی (پردیوری) است که با ساز تنبور و کلام حق همراه است و نزد یارسان قداست بسیاری دارد. این مقام بسیار قدیمی است بنابراین در گذر زمان و البته مکان، روایت‌های گوناگونی از آن وجود دارد. یکی از روایت‌ها که به روایت صحنه مشهور است از قدمیار حسینی برجای مانده‌است.

بابافقیه یکی از یاران شاه‌خوشین در قرن چهارم هجری است. نقل است که نخست او اعتقادی به شاه‌خوشین نداشت و سرناسازگاری و نزاع با وی داشت. با گذشت زمان و شناخت بهتر شاه‌خوشین یه یکی از مریدان و عاشقان وفادار او بدل گشت. اینکه چه بین او گذشته‌است را کسی بدرستی نمی‌داند اما رابطه قوی بین آنها برقرار گشت. مقام بابافقیه همین عارف کهن و آشنای دیرین تنبور برمی‌گردد.

نت مقام بابافقیه

نت مقام بابافقیه در کوک شیخ امیری و به‌روایت سید قدمیار حسینی تنظیم گردید. در تنظیم و نت‌نویسی این مقام، رامتین کاکاوندی کوشید تا اصالت مقام محفوظ بماند و آن را در کتاب هفتاد و دو مقام تنبور ثبت نمود. همچنین دول‌فرید الهامی نیز آهنگ را در آلبوم هزاره تنبور نواخت و آوازخوانی نمود. میزان موسیقی آزاد است و در گام موسیقی Me و Si بمل هستند و سایر نت‌ها بکار اجرا می‌شوند. روشن است که در تنبور نت دیز نداریم.

بابافقیه کسی را که واجد مقام عرفان است، عارف می‌گویند. عرفان در بسیاری از اقوام و ملل و مذاهب مختلف جهان و حتی مکاتب فلسفی رایج است. در دستگاه فلسفی اسلامی که فارابی، ملاصدرا و ابن سینا از سردمداران آن هستند، آنها پنج اصل بنیادین را برای رسیدن به حالات تصوف انجام میدادند. عارف کسی است که خدا را با قلب و روح درک کرده و یافته باشد. مرتبه عرفان فرد نیز به شدت و ضعف و شناخت شهودی و ادارک قلبی او نسبت به خداوند باز می گردد. مقام بابافقیه از یک عارف قدیمی برجای است.