کتاب دستان حقانی تنبور

کتاب دستان حقانی شیوه‌ای برای تنبورنوزای است که بوسیله نوشین عقیقی در زمینه ساز تنبور نوشته شد و انتشارات مهستان آن را منتشر کرد. در این کتاب عقیقی دانسته‌های خود پیرامون سال‌ها فعالیت هنری در زمینه دف و تنبور را بیان نمود.

پیرامون کتاب دستان حقانی تنبور

در این کتاب نوشین عقیقی شیوه‌های تنبورنوازی را تدریس می‌کند و آموزش‌های بدیعی پیرامون نغمه‌های ماندگار تنبور را فریاد می‌زند. مطالعه چنین کتابی برای هنرجویان بویژه در دوران شروع آموزش بسیار مناسب است. در این کتاب زمینه‌ای برای شناخت تنبور نیز وجود دارد و می‌توان آن را با کتاب شیوه‌های تنبورنوازی مقایسه کرد. این اثر با کتاب سماع باران از همین نویسنده نیز قابل قیاس است و هر دو به شیوه‌های تنبورنوازی اختصاص دارند.

از جمله هنرمندانی که در این کتاب نواهایی از آنها وجود دارد می‌توان به کیخسرو پورناظری، علی‌اکبر مرادی و سید خلیل عالی‌نژاد اشاره کرد. بنابراین می‌توان انتظار داشت یک کتاب خوب و مفید برای تنبور است که زمینه را برای ورود به دنیای این ساز فراهم می‌کند. بویژه که نویسنده کتاب خود سال‌ها تجربه فعالیت هنری دارد و دانش نظری را با تجربه کاری خود ممزوج ساخت و مجموعه‌ای برای صاحب‌دلان فراهم ساخت.

از تنبور به سه‌تار باستانی ایرانیان تعبیر شده‌است که در زمان ساسانیان، خسرو پرویز و قبل از آن هم به کار نواختن می‌آمد. تنبور ساز نوازندگانی ایرانیان محسوب می‌شد و ابن خردادبه آوازخوانی مردم ری و طبرستان و دیلم را با تنبورها درست شمرده است. بر پایه سه مجسمه موجود در خرابه‌های شوش، تنبور دارای تاریخچه‌ای مربوط به حدود ۱۵۰۰ پیش از میلاد است. تنبور زمانی در انواع کاسه گلابی شکل رایج در ایران و سوریه ساخته می‌شد. سپس از طریق ترکیه و یونان به باختر رفته و کاسه بیضی شکل آن در مصر نواخته شد. تنبور بر اساس شکل ظاهری دو نوع است؛ تنبور کاسه‌ای که یک تیکه است و تنبور چمنی که همان ترکه‌ای است و کاسه آن از تکه‌های چوب درست شده است.