کتاب شیوه‌های تنبورنوازی

کتاب شیوه‌های تنبورنوازی گنجینه‌ای معرفتی پیرامون ساز تنبور است که بوسیله ماتینای ثریا گردآوری شد و انتشارات هنر موسیقی آن را منتشر کرد.

فهرست مطالب و بخش‌های گوناگون این کتاب عبارتند از:

سرمقاله: با خدا هر نمی‌پیچیم هیچ

چند گام… در امتداد راه علی‌نقی وزیری، در جستجوی سیستم‌های مدال و مرزهای موسیقی ایرانی

گنجینه غنی راگ‌ها و گهات‌های موسیقی هند؛ گفتگو با عرفان محمدخان

ناونوشته‌هایی از هرپ پومروی؛  چن تکنیک پیشرفته چندصدایی‌نویسی در جز

دادگاه من؛ وجدان جامعه موسیقی ایران

نگاهی به پرونده نخستین سرود ملی ایران ی ایران جوان

مقایسه تطبیقی ویژگی‌های موسیقایی

سه شیوه تنبورنوازی در مناطق صحنه، گوران و لکستان

نگاهی به آراء و نظرات فلسفی جان کیج در موسیقی مدرن

درباره کتاب شیوه‌های تنبورنوازی

تنبور یکی ‌از کهن‌ترین سازهای ایران باستان می باشد که پیشینه آن به استان های کرمانشاه، کردستان، لرستان بر میگردد و قدمتی ۶۰۰۰ ساله دارد. این ساز بیشتر از لحاظ عرفانی و مقامی حائز اهمیت است. ساز تنبور از سیزده تا چهارده پرده ساخته شده و متشکل از دو تا سه سیم است. کاسه آن از جنس چوب توت و دسته از چوب گردو ساخته می شود. تنبور در منطقه یارسان‌ از تقدس خاصی برخوردار بوده به طوری که نوازندگان پیش از آغاز نواختن و در خاتمه دستانش را می‌بوسند.

یکی از منابع کتاب شیوه‌های تنبورنوازی، کتاب سوگ سیاوش اثر سید آرمان دکه‌ای است و مقام‌های مجازی تنبور را نیز شامل می‌شود. از اساتید به‌نام قدیمی چون کی‌خسرو پورناظری و علی‌اکبر مرادی تا جوانانی چون فرید الهامی و فراز کاویانی و رامتین کاکاوندی یاد می‌شود. پیرامون استاد خداوردی داد سخن به میان می‌آورد و تنبور از دیرباز تاکنون را روایت می‌کند.

می‌توان گفت تنبور کهن‌ترین ساز زهی زخمه‌ای می باشد و به عبارت دیگر اولین سازی است که دسته ای بلند با کاسه دارد. از پنج الی شش هزار سال پیش در شوش و تپه‌های بنی‌یونس در حوالی شهر موصل، آثار باستانی و مجسمه‌هایی از جنس سنگی در موزه‌ ها و به جای مانده است که قدمت این آثار ۱۵۰۰ الی ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد را نشان می‌دهد. کتاب شیوه‌های تنبورنوازی یک مجموعه بسیار زیبا و دلنشین است.