بزرگان موسیقی

گیدو آرتزو

گیدو آرتزو (Guido d’Arezzo) کشیشی ایتالیایی متولد ۹۹۱ یا ۹۹۲ و متوفی ۱۰۳۳ است که در قرون وسطی زندگی می‌کرد و نت‌نویسی را بنیان نهاد.

آلفرد لومر موسیقی‌دان نظامی فرانسوی بود که در زمان پادشاهی ناصرالدین‌شاه قاجار به ایران آمد تا به دانشجویان موسیقی دارالفنون آموزش دهد.

داود خوش‌آواز از نسل یهودا فرزند یعقوب از پیامبران بنی‌اسرائیل بود که به مقام پادشاهی رسید و اورشلیم را برای بنی‌اسرائیل فتح کرد.

بامشاد نوازنده و موسیقی‌دان دوره خسرو پرویز دوم ساسانی است که او را چون باربد کم‌مانند دانسته‌اند و از بزرگان موسیقی ایران است.

سرکش از رامشگران و خنیاگران ماهر و چیره دست دربار خسرو پرویز بود و پیش از باربد بهترین موسیقی‌دان دربار بشمار می‌رفت.

یحیی تارساز (۱۲۵۴-۱۳۱۰) با نام اصلی هُوْهانِس آبکاریان، موسیقی‌دان ارمنی متولد اصفهان و سازنده سازهای ایرانی بود.

نکیسا موسیقی‌دان، رامشگر و خواننده عهد ساسانی است که استاد چنگ‌نوازی بود و در دربار خسرو پرویز ترانه می‌سرود.

ابوالحسن علی بن نافع مشهور به زریاب، موسیقی‌دان، خواننده بربطنواز و مروج سبک زندگی بود که در عراق، آفریقا و اندلس زیست.

سلمک (Salmak) موسیقی‌دان نامدار دوران هارون‌الرشید خلیفه عباسی بود که نوآوری‌های زیادی در زمینه موسیقی داشت و نام گوشه‌ای در دستگاه شور است.

آزادوار چنگی (آزاده) مشهورترین و بزرگترین نوازنده و موسیقی‌دان زن در دوره ساسانی است که در موسیقی ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارد.